Pubers hebben last van de coronacrisis. Ze leunen achterover, nemen amper initiatief en zijn nauwelijks gemotiveerd. Naast het feit dat pubers kampen met somberheid door de crisis, komen ze ook niet tot actie en lijken ze op schoolgebied enorm passief. Wat gebeurt hier en waarom zouden we compassie met de jeugd mogen hebben. In een webinar georganiseerd door de VO-raad, gaf ontwikkelingspsycholoog Steven Pont zijn visie hierop en daar zijn wij het roerend mee eens. In dit blog vertellen we je graag waarom de coronacrisis dubbel zo hard aankomt bij jongeren.
Vechten, vluchten, verdoven, verstijven
Als er een emotioneel bedreigend signaal binnenkomt, dan kun je globaal vier dingen doen: vechten, vluchten, verdoven (blowen), verstijven. Wat we nu veelal zien is dat kinderen verstijven, afhaken en niks meer doen. Aan hun primaire behoefte aan psychologisch voedsel kan niet worden voldaan. Dat is dus de reden dat ze niet tot leren in staat zijn en zich terugtrekken om bijna te wachten tot het over is. Maar dat gaan we natuurlijk niet doen